Łydka tenisisty to popularne określenie naderwania mięśnia brzuchatego łydki. Najczęściej kontuzja ta dotyczy osób uprawiające sporty, w których znaczną role odgrywa bieganie, szczególnie dyscypliny, w których zawodnik musi dynamicznie zmieniać kierunek biegu jak np. w tenisie.
Warto natomiast pamiętać, iż uraz ten może przydarzyć się również w aktywnościach życia codziennego. Głównym mechanizmem, w którym dochodzi do urazu, jest nagły, dynamiczny wyprost kończyny dolnej w stawie kolanowym, co przy zgiętym stawie skokowym prowadzi do nadmiernego rozciągnięcia mięśnia brzuchatego. W efekcie może dojść do jego nadmiernego rozciągnięcia. Najczęściej urazowi ulega głowa przyśrodkowa mięśnia brzuchatego łydki.
Pierwszym objawem zgłaszanym przez pacjenta jest nagły, przeszywający ból łydki, który pojawia się od razu po wykonaniu nagłego „zrywu” i nasila się w trakcie chodzenia. Dolegliwościom bólowym towarzyszy narastający obrzęk, tkliwość palpacyjna łydki, a w niektórych przypadkach widoczny jest krwiak w miejscu naderwania mięśnia. Dodatkowo pacjent często podaje, że w chwili urazu słyszał „trzask” w łydce.
Podstawową prawidłowej diagnostyki urazu jest dokładne badanie fizykalne, które wraz z relacją chorego pozwoli postawić właściwe rozpoznanie. Dodatkowo lekarz ortopeda w gabinecie może wykonać badanie USG, które pomoże w określeniu wielkości uszkodzenia mięśnia. Badanie to jest proste w wykonaniu i całkowicie bezpieczne dla chorego. W skrajnych przypadkach ortopeda może zdecydować o wykonaniu badania rezonansu magnetycznego podudzia jeżeli podejrzewa całkowite rozerwanie mięśnia.
Naderwanie mięśnia brzuchatego łydki leczy się zachowawczo. W przypadku mniejszych naderwań wskazane jest zastosowanie schematu RICE, z angielskiego R – Rest (odpoczynek), I – Ice (lód), C – compression (kompresja), E – Elevation (elewacja). Zastosowanie schematu RICE z włączeniem leków z grupy tzw. NLPZ-tów (Niesteroidowych Leków Przeciwzapalnych) w formie doustnej lub miejscowo w postaci żelów/maści, noszeniem obuwia z wyższym obcasem oraz biernym rozciąganiem mięśnia pozwoli na szybki powrót chorego do pełnej sprawności. W przypadku poważniejszych naderwań istotne jest na wczesnym etapie unieruchomienie chorej kończyny w pozycji odciążenia z końskim ustawieniem stopy na okres około 4 tygodni, a następnie unieruchomienie w szynie podudziowo- stopowej na kolejne 3 tygodnie. W skrajnych przypadkach lekarz ortopeda może zdecydować o konieczności leczenia operacyjnego urazu.
Na każdym etapie procesu leczenia kluczowa jest współpraca lekarza z fizjoterapeutą, zwłaszcza w przypadku zawodowych sportowców. Zabiegi rehabilitacyjne powinno się zacząć od samego początku terapii. Jednoczesna farmakoterapia z odpowiednią rehabilitacją niewątpliwie skróci czas rekonwalescencji, jak również pomoże uzyskać trwały efekt wyleczenia. Warte do rozważenia są zabiegi fizjoterapeutyczne.
W celu prewencji przed nawrotem kontuzji warto przed rozpoczęciem każdego treningu zadbać o odpowiednią rozgrzewkę, a po skończeniu go nie zaniechiwać ćwiczeń rozciągających jak np. rolowanie.
