Kolano skoczka jest schorzeniem więzadła właściwego rzepki należącego do grupy zmian zwyrodnieniowo-przeciążeniowych, czyli tzw. entezopatii. Więzadło rzepki jest częścią wspólną ścięgna mięśnia czworogłowego uda przyczepiające się z jednego końca do przedniej powierzchni rzepki, a z drugiej do guzowatości piszczeli.
Kolano skoczka – Czym jest? Jaki są jego objawy?
Kolano skoczka jest schorzeniem więzadła właściwego rzepki należącego do grupy zmian zwyrodnieniowo-przeciążeniowych, czyli tzw. entezopatii. Więzadło rzepki jest częścią wspólną ścięgna mięśnia czworogłowego uda przyczepiające się z jednego końca do przedniej powierzchni rzepki, a z drugiej do guzowatości piszczeli.
Tak samo jak w przypadku kolana biegacza, kolano skoczka nie jest kontuzją zarezerwowaną jedynie dla osób uprawiających sport, lecz może dotknąć również osoby, których praca wymaga pozycji klęczącej lub kucznej. Dodatkowo wszelkiego rodzaju mikrourazy okolicy więzadła rzepki są w stanie wywołać chorobę szczególnie, u osób z pierwotnie upośledzonym mikrokrążeniem w okolicy dolnego bieguna rzepki.
Podobnie jak w przypadku innych schorzeń zwyrodnieniowo-przeciążeniowych, pierwszym objawem kolana skoczka są dolegliwości bólowe. Przeważnie ból zlokalizowany jest w rzucie więzadła właściwego rzepki i jego przyczepów tj. w okolicy dolnej powierzchni rzepki lub w okolicy guzowatości piszczeli. Należy pamiętać, że ponad to mogą pojawić się mniej charakterystyczne objawy, takie jak np. obrzęk stawu. Dolegliwościom bólowym często towarzyszy uczucie pełności okolicy przedrzepkowej, może się również pojawić uczucie „uciekania” stawu. W zaawansowanym stadium choroby ból pojawia się na początku trwania wysiłku i ustępuje w jego trakcie po rozgrzewce.
Kolano skoczka – Diagnostyka
W celu sprawnego wyleczenia kontuzji i szybkiego powrotu do pełnej aktywności fizycznej najistotniejsze jest postawienie właściwej diagnozy na wczesnym etapie trwania choroby. Ważnym elementem jest dokładny wywiad, zebrany od pacjenta, oraz przeprowadzenie właściwego badania fizykalnego.
W diagnostyce kolana skoczka jednym z kluczowych badań pomocniczych jest badanie USG, które pozwala uwidocznić rozległość zmian chorobowych tkanek tworzących więzadło. W razie wątpliwości lekarz ortopeda może rozszerzyć diagnostykę o badanie RTG kolana lub rezonans magnetyczny.
Kolano skoczka – leczenie i rehabilitacja
Podstawą skutecznej terapii jest zaprzestanie treningów. W początkowej fazie leczenia wskazane jest odciążenie chorej kończyny przez okres 4-6 tygodni, a niekiedy również unieruchomienie jej w ortezie. Oprócz ograniczenia wysiłku istotne jest włączenie leczenia przeciwzapalnego w postaci doustnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) lub miejscowo w postaci żelów/maści. Dodatkowo zalecane jest stosowanie zimnych okładów i elewacja kończyny.
W przypadku zaawansowanych zmian można dodatkowo włączyć stosowanie maści rozgrzewających przed wysiłkiem. Ponad to ortopeda może zdecydować o podaniu leku przeciwzapalnego (glikokortykosteroidu) miejscowo w formie iniekcji lub ostrzyknięcie newralgicznego miejsca wysoko stężonym preparatem płytkowym (PRP). W najbardziej zaawansowanych przypadkach należy rozważyć leczenie operacyjne.
Na każdym etapie procesu leczenia kluczowa jest współpraca lekarza z fizjoterapeutą, zwłaszcza w przypadku zawodowych sportowców. Zabiegi rehabilitacyjne powinno się zacząć od samego początku terapii. Jednoczesna farmakoterapia z odpowiednią rehabilitacją niewątpliwie skróci czas rekonwalescencji, jak również pomoże uzyskać trwały efekt wyleczenia. Warta do rozważenia jest również fizykoterapia jak np. krioterapia, jonoforeza, ultradźwięki czy pola magnetyczne.
Kolano skoczka – jak uniknąć kontuzji w przyszłości?
Podstawą profilaktyki kolana skoczka jest racjonalny plan treningowy. Istotne jest nabycie prawidłowych wzorców ruchowych oraz wzmocnienie taśmy przedniej i tylnej uda wraz z jej rozciągnięciem. W tym celu warto przed rozpoczęciem każdego treningu zadbać o odpowiednią rozgrzewkę, a po jego zakończeniu wprowadzić ćwiczenia rozciągające, jak np. rolowanie.
